• Adwokat
  • Cywilne
  • Firmy
  • Mundury

Sporadyczna, incydentalna lub wymuszona okolicznościami sprawy aktywność zawodowa (np. udział w posiedzeniach rady nadzorczej spółdzielni mieszkaniowej) może usprawiedliwiać zachowanie prawa do zasiłku chorobowego - uznał Sąd Najwyższy.

Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512 ze zm., dalej: "ustawa zasiłkowa") ubezpieczony traci prawo do zasiłku chorobowego w przypadku wystąpienia jednej z dwóch przesłanek określonych w tym przepisie, a więc w razie wykonywania pracy zarobkowej w okresie orzeczonej niezdolności do pracy lub wykorzystywania zwolnienia od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że praca zarobkowa w rozumieniu art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej to "praca" w potocznym tego słowa znaczeniu, w tym także wykonywanie różnych czynności na podstawie różnych stosunków prawnych o charakterze cywilnoprawnym. Wykonywanie czynności członka rady nadzorczej spółki prawa handlowego na podstawie łączącego go z tą spółką stosunku organizacyjnego stanowi pracę zarobkową, jeśli członkowi temu zostanie przyznane z tego tytułu wynagrodzenie. Podkreśla się również, że skoro w świetle brzmienia art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej istotne jest to, aby określone czynności były w rzeczywistości wykonywane i aby ich wykonanie przyniosło ubezpieczonemu rzeczywisty dochód (zarobek), to niewątpliwie chodzi o "zarobek" jako świadczenie wzajemne za wykonanie określonej pracy.

W judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się, że sporadyczna, incydentalna lub wymuszona okolicznościami sprawy aktywność zawodowa (np. udział w posiedzeniach rady nadzorczej spółdzielni mieszkaniowej) może usprawiedliwiać zachowanie prawa do zasiłku chorobowego. (Wyrok z dnia 25 kwietnia 2013 r., I UK 506/12, LEX nr 1391152).

W sprawie o sygn. akt II UK 274/13 rozpoznawanej przez Sąd Najwyższy skarżący powołał się na okoliczność, że - jako jedyny przedstawiciel Skarbu Państwa w radzie nadzorczej Telewizji Polskiej SA (art. 28 ust. 1 in fine ustawy o radiofonii i telewizji) - "nadzorował wypełnianie przez ten podmiot swojej misji zleconej przez ustawodawcę", a celem uczestniczenia w posiedzeniach rady nadzorczej było "zadośćuczynienie wezwaniu skierowanemu do skarżącego przez Ministra Skarbu do udzielenia mu wyjaśnień odnośnie [do] posiedzeń rady", co - w ocenie skarżącego - stanowiło "wezwanie do podjęcia określonych działań w celu ochrony interesu publicznego" przez "wzięcie udziału w posiedzeniach rady" i powinno być rozumiane "jako okoliczności wymuszające określoną działalność". Zdaniem Sądu Najwyższego ma znaczenie przyczyna, dla jakich ubezpieczony wziął udział w posiedzeniach rady nadzorczej. Po pierwsze publiczna telewizja realizuje funkcję publiczną w zakresie określonym w art. 21 i następnych ustawy o radiofonii i telewizji oraz że spółki określone w art. 21 ust. 1-3 tej ustawy mają publiczny charakter i w związku z tym ich podstawowy cel nie jest gospodarczy, po drugie - do szczególnych obowiązków rady nadzorczej Telewizji Polskiej SA, obok zadań określonych w art. 382 i art. 383 k.s.h. w związku z art. 26 ust. 4 ustawy o radiofonii i telewizji, należy wnioskowanie o powołanie oraz odwołanie członków zarządu (art. 27 ust. 3 i 6 ustawy o radiofonii i telewizji) i przeprowadzenie konkursu na kandydatów na członków zarządu (art. 27 ust. 4 tej ustawy), z wykonaniem których niewątpliwie wiążą się interesy Skarbu Państwa reprezentowanego w radzie przez członków powołanych do jej składu przez organy państwa oraz po trzecie - usprawiedliwiony (np. niezdolnością do pracy) brak uczestnictwa w posiedzeniach rady nie pozbawiałby skarżącego ani prawa do wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, ani prawa do zasiłku chorobowego w znacznie wyższej wysokości. Gdyby bowiem skarżący uchylił się od wykonania ewentualnego wezwania go przez Ministra Skarbu Państwa "do podjęcia określonych działań w celu ochrony interesu publicznego" i pobrał wynagrodzenie przysługujące mu z tytułu pełnienia funkcji członka rady nadzorczej mimo niestawiennictwa na żadnym z formalnie zwołanych posiedzeń rady, to nie można byłoby mówić o wzajemności wykonanej "pracy" i osiągniętego "zarobku", a w konsekwencji o wykonywaniu przez niego pracy zarobkowej w rozumieniu art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej.

(Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2014 r. II UK 274/13)