Wiceminister Spraw Wewnętrznych i Administracji wyłączył wobec byłego funkcjonariusza Służby Więziennej stosowanie art. 15 c, art. 22 a i art. 24a ustawy dezubekizacyjnej. Okres służby funkcjonariusza na rzecz tzw. państwa totalitarnego to 1 miesiąc i 6 dni. Całkowity okres służby to 27 lat i 7 miesięcy.
W kwietniu 2017 r. były funkcjonariusz służb mundurowych objęty tzw. ustawą dezubekizacyjną wystąpił do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o zastosowanie wobec niego art. 8a wprowadzonego ustawą z dnia16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2016 r. poz. 2270).
Wnioskujący w pierwszej połowie lat 70-tych rozpoczął pracę w Służbie Więziennej. Po trzech miesiącach zwolnił się i podjął pracę w Służbie Bezpieczeństwa w Wydziale III Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w K. Na własną prośbę został zwolniony po przepracowaniu 1 miesiąca i 6 dni, ponieważ uznał, że nie sprosta zadaniom i charakterowi pracy w tej służbie. Ponownie został przyjęty do pracy w Służbie Więziennej i pracował w niej do dnia przejścia na emeryturę w 2001 r. Wnioskodawca wskazał, że obowiązki służbowe wykonywał w warunkach zagrażających życiu i zdrowiu, w bezpośredniej styczności i kontaktach z osadzonymi, w tym także zaliczanymi do niebezpiecznych. Wnioskodawca był wielokrotnie wyróżniany i nagradzany przez przełożonych za rzetelne wykonywanie zadań i obowiązków, nigdy nie był karany dyscyplinarnie.
W toku postępowania administracyjnego organ ustalił, że procentowy stosunek okresu służby na rzecz państwa totalitarnego do całego okresu pełnienia służby wynosi ok. 0,4% i uznał że została spełniona przesłanka krótkotrwałości służby przed dniem 31 lipca 1990 r. (art. 8a ust 1 pkt 1 ustawy).
Ze zgromadzonych dokumentów przekazanych przez IPN obejmujących materiały archiwalne z akt osobowych wynika, że wnioskodawca rzetelnie wykonywał swoje zadania i obowiązki w okresie pełnienia służby.
Dyrektor Aresztu Śledczego po dokonaniu analizy służby wnioskodawcy, a w szczególności uwzględnieniu informacji dotyczących stanowisk zajmowanych w trakcie służby i pełnionych funkcji, uzyskanych awansów w stopniu służbowym, podwyżek, dodatków do uposażenia o charakterze uznaniowym, opinii służbowych, informacji o uzyskanym odznaczeniu (Złota Odznaka w Służbie Penitencjarnej), oraz udzielonych wyróżnieniach stwierdził, że zadania i obowiązki po dniu 12 września 1989 r. były realizowane w sposób rzetelny. Nie stwierdzono kar dyscyplinarnych, ani prowadzonych postępowań karnych lub karno-skarbowych. Na tej podstawie organ uznał, że została spełniona przesłanka rzetelności wykonywania zadań i obowiązków po dniu 12 września 1989 r., w szczególności z narażeniem zdrowia i życia (art. 8a ust. 1 pkt 2 ustawy).
Organ uznał, że przedmiotowa sprawa stanowi szczególnie uzasadniony przypadek w rozumieniu art. 8a ustawy. Z dokumentacji sprawy wynika, że wnioskodawca po kilku dniach pracy w Służbie Bezpieczeństwa i zapoznaniu się z jej specyfiką, podjął natychmiastowe działanie, w celu zwolnienia się ze służby. Zdaniem organu, taka postawa byłego funkcjonariusza zasługuje na wyłączenie zastosowania wobec niego przepisów art. 15c, 22a, i art. 24a ustawy zaopatrzeniowej.
Dyrektor Biura Emerytalnego Służby Więziennej wydał decyzje ustalającą wysokość emerytury na zasadach sprzed nowelizacji ustawy z 2016 r.