• Adwokat
  • Cywilne
  • Firmy
  • Mundury

Wyrokiem z dnia 31 stycznia 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązał Ministra SWiA do rozpoznania wniosku M.S. z dnia 27 stycznia 2017 r. w terminie miesiąca od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. WSA w Warszawie stwierdził, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, wymierzył Ministrowi SWiA grzywnę w wysokości 500 zł, przyznał M.S. od Ministra SWiA sumę pieniężną w wysokości 1000 zł oraz zasądził 497 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wyrok jest nieprawomocny (sygn. akt II SAB/Wa 425/17).

M.S. skierował w dniu 27 stycznia 2017 r. do Ministra SWiA wniosek o wydanie decyzji w trybie art. 8a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2016 r. poz. 2270), dalej jako "ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym", w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym (Dz. U. poz. 2270) w przedmiocie ustalenia, że art. 15 lit c ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym podlega wyłączeniu stosowania wobec niego.

Pismem z dnia 8 lutego 2017 r. Minister SWiA zawiadomił skarżącego, że sprawa nie zostanie załatwiona w ustawowym terminie i wyznaczył termin jej załatwienia na dzień 1 czerwca 2017 r. Wyznaczenie dodatkowego terminu organ uzasadnił tym, że niezbędne jest uzyskanie i weryfikacja informacji o przebiegu służby oraz innych informacji i materiałów mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Dnia 1 czerwca 2017 r. sprawa nie została załatwiona a organ nie wyznaczył nowego terminu jej załatwienia. Nie wystąpił też o informacje niezbędne do wydania decyzji.

Pismem z dnia 27 czerwca 2017 r. skarżący wezwał Ministra SWiA w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa i wydania decyzji administracyjnej, a także wyjaśnienia przyczyn niezałatwienia sprawy w terminie.

Pismem z dnia 7 lipca 2017 r. Minister SWiA zawiadomił skarżącego, że powodem niezałatwienia sprawy w terminie jest konieczność uzyskania i weryfikacja informacji o przebiegu służby oraz innych informacji i materiałów mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Organ w pierwszej kolejności chciał ustalić, czy skarżący pobiera świadczenie emerytalne/rentowe oraz za jakie okresy służby i w jakich formacjach oraz czy podlega regulacjom ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym. W przypadku uzyskania pozytywnych informacji, organ wskazał na konieczność zwrócenia się do IPN - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu z prośbą o przekazanie informacji o przebiegu służby skarżącego na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym. Niezbędnym będzie wystąpienie do formacji, w których służbę pełnił skarżący, o weryfikację pod kątem ustawowego wymogu dotyczącego rzetelnego wykonywania zadań i obowiązków po dniu 12 września 1989 r., w szczególności z narażeniem życia i zdrowia. Organ wyznaczył nowy termin załatwienia sprawy do dnia 24 listopada 2017 r.

Dopiero dnia 7 lipca 2017 r. organ wystąpił do Dyrektora ZER MSW o przekazanie informacji czy skarżący ma ustalone prawo do emerytury, renty i czy otrzymuje takie świadczenia.

Dnia 2 sierpnia 2017 r. skarżący złożył skargę na bezczynność Ministra SWiA w przedmiocie rozpoznania jego wniosku z dnia 27 stycznia 2017 r.

Wyrokiem z dnia 31 stycznia 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że skarga jest zasadna. Zobowiązał Ministra SWiA do rozpoznania wniosku w terminie miesiąca od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. WSA w Warszawie stwierdził, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, wymierzył Ministrowi SWiA grzywnę w wysokości 500 zł, przyznał M.S. od Ministra SWiA sumę pieniężną w wysokości 1000 zł oraz zasądził 497 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wyrok jest nieprawomocny (sygn. akt II SAB/Wa). Poniżej fragment uzasadnienia Wyroku.

WSA w Warszawie wskazał, że od dnia wpłynięcia wniosku do organu 1 lutego 2017 r. do dnia wydania wyroku w sprawie 31 stycznia 2018 r. minęło 12 miesięcy, a sprawa z wniosku skarżącego nie została zakończona. Uchybienie przepisowi art. 35 § 3 k.p.a. jest oczywiste i nie jest usprawiedliwione okolicznościami sprawy.

Zwłoka jakiej dopuścił się Minister SWiA w załatwieniu sprawy nie może budzić żadnych wątpliwości w świetle art. 35 § 1 k.p.a. W sprawie tej nie ma wątpliwości, że od dnia wystąpienia przez skarżącego z wnioskiem o wydanie decyzji w trybie art. 8a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym do podjęcia pierwszej istotnej czynności zmierzającej do jego rozpatrzenia - zwrócenie się do Dyrektora ZER MSW o przekazanie informacji czy skarżący ma ustalone prawo do renty lub emerytury (7 lipca 2017 r.) upłynęło ponad 5 miesięcy. Kolejną czynność - zwrócenie się do IPN i Komendanta Głównego Policji organ podjął dopiero 1 września 2017 r. Do dnia rozpoznania skargi upłynęło 12 miesięcy, a wniosek nadal nie został rozpoznany. Oznacza to, że termin przewidziany w art. 35 § 1 k.p.a. nie został zachowany. Nie można zatem przyjąć, że organ działał w sprawie wnikliwie i szybko, czy też bez zbędnej zwłoki monitował sprawę. Kwestie związane z trudnościami organu wynikającymi z konieczności dokonania kwerendy akt nie zwalniają z zarzutu bezczynności. Realizacja kompetencji organu administracji publicznej jest jego prawnym obowiązkiem, od którego nie zwalniają go tzw. trudności obiektywne w postaci złożoności sprawy, kumulacji spraw, braku etatów czy też środków pieniężnych. Poza tym strona nie może ponosić negatywnych skutków braku działań leżących po stronie organu, w tym w zakresie dotrzymywania terminów załatwienia sprawy. W świetle powyższego bezsporne jest, że organ pozostaje w bezczynności w zakresie rozpoznania wniosku M.S., a ta bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W ocenie Sądu, zarówno czas trwania postępowania z wniosku M.S. w przedmiocie wydania decyzji w trybie art. 8a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym tj. 12 miesięcy, jak i brak po stronie organu w toku trwania postępowania zintensyfikowanych działań, które wskazywałyby jednoznacznie, że faktycznie zmierzał do jak najszybszego zakończenia postępowania, lecz na przeszkodzie stanęła okoliczność, która usprawiedliwiałaby choćby czasowy brak działania, powodują, że konieczne stało się stwierdzenie, że bezczynność miała charakter rażącego naruszenia prawa. Zdaniem Sądu w sprawie doszło do naruszenia zasady szybkości postępowania (art. 12 k.p.a), a także do rażącego naruszenia zasady pogłębiania zaufania do organu władzy publicznej (art. 8 k.p.a.).

Przyznanie od organu na rzecz skarżącego sumy pieniężnej w kwocie 1000 zł ma przede wszystkim na celu danie stronie swoistego zadośćuczynienia za ignorowanie jego uzasadnionego interesu w terminowym załatwieniu sprawy. Ustalając wysokość tej kwoty Sąd wziął pod uwagę znaczący okres oczekiwania na decyzję przez skarżącego, a także okoliczność, że M.S. zostało już znacząco obniżone świadczenie emerytalne, co stawia go w trudnej sytuacji bytowej. Organ natomiast nie wydał jeszcze decyzji, która ma istotny wpływ na ustalenie wysokości tego świadczenia, bowiem może ona wyłączyć stosowanie wobec skarżącego art. 15c i 22a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 stycznia 2018 r. (sygn. akt II SAB/Wa 425/17).