• Adwokat
  • Cywilne
  • Firmy
  • Mundury

Pracownikowi przysługuje odprawa pieniężna w razie rozwiązania przez pracodawcę, zatrudniającego co najmniej 20 pracowników, stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie stosunku pracy. Odprawa pieniężna należy się także w przypadku zwolnień indywidualnych.

Prawo do odprawy pieniężnej regulują przepisy ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. z 2015 r., poz. 192 ze zm.).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy, pracownikowi z którym został rozwiązany stosunek pracy z przyczyn jego niedotyczących, przysługuje odprawa pieniężna, której wysokość jest uzależniona od stażu pracy u danego pracodawcy (ust. 2). Powyższy przepis, zgodnie z odesłaniem zawartym w art. 10 ust. 1 ustawy, znajduje odpowiednie zastosowanie także przy tzw. zwolnieniach indywidualnych, tj. w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę, zatrudniającego co najmniej 20 pracowników, stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, jeżeli przyczyny te stanowią wyłączny powód uzasadniający zwolnienia, a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę pracowników niż ta określona dla tzw. zwolnień grupowych. Wynika stąd, że prawo do odprawy pieniężnej przysługuje nawet w wypadku, gdy do rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę, zatrudniającego co najmniej 20 pracowników, dochodzi tylko z jednym pracownikiem, jeżeli podstawą tego zwolnienia były przyczyny niedotyczące tego pracownika i jednocześnie stanowiły one wyłączny powód uzasadniający rozwiązanie umowy o pracę. Chodzi tu np. o likwidację stanowiska pracy. Nie ma znaczenia czy umowa o pracę była zawarta na czas określony czy nieokreślony i czy rozwiązanie nastąpiło za porozumieniem stron czy poprzez wypowiedzenie jej pracownikowi.

Pracownik dochodzący świadczeń przewidzianych ustawą z 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników ma udowodnić, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z przyczyn jego niedotyczących, nie musi jednak wykazywać, że były to przyczyny leżące po stronie pracodawcy.

Podejmując decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy w oparciu o treść art. 10 ust. 1 ustawy z 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników pracodawca przyjmuje na siebie ustawowy ciężar w postaci obowiązku wypłaty stosownej odprawy pieniężnej, co w przypadku rozwiązania stosunku pracy z innych przyczyn nie istnieje. Powyższe stanowi rekompensatę dla pracownika, a z drugiej strony zobowiązanie dla pracodawcy do ostrożnego i racjonalnego podejmowania decyzji.

Pracownikowi przysługuje odprawa pieniężna w wysokości: jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 2 lata; dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy od 2 do 8 lat; trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy ponad 8 lat. Odprawę pieniężną ustala się według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.